Zmniejszenie emisji szkodliwych substancji przy spalaniu węgla

Ogrzewnictwo indywidualne w Polsce oparte jest na paliwie węglowym, głównie węglu kamiennym. Według danych spółek węglowych, na potrzeby ogrzewnictwa indywidualnego, co roku w Polsce zużywa się około 11 ÷ 12 mln t węgla kamiennego. W tym samym sektorze według Głównego Urzędu Statystycznego zużywa się rocznie od 6 do 8 mln t biomasy.

Niestety większość (nawet 80%) eksploatowanych w tym sektorze urządzeń grzewczych,to konstrukcje niemal nie zmieniane od XIX w., charakteryzujące się niską sprawnością i znaczną emisją zanieczyszczeń.

Usunięcie w kontrolowany sposób pewnej ilości części lotnych z węgla pozwala wytworzyć z niego tzw. węglowe paliwa niskoemisyjne. Paliwem węglowym praktycznie zupełnie pozbawionym w procesie produkcyjnym części lotnych jest koks. Jednak jego zastosowanie w ogrzewnictwie indywidualnym jest trudne, gdyż brak części lotnych uniemożliwia jego zapłon (inicjację procesu spalania) w praktykowany dla węgla sposób.

Jednym z istotnych problemów technologicznych ostatnich lat jest wdrożenie technologii odzysku energii z frakcji odpadów palnych (SRF) wytwarzanych w instalacjach mechaniczno-biologicznego przetwarzania (MBP) odpadów komunalnych,  posiadających status Regionalnych Instalacji Przetwarzania Odpadów Komunalnych (RIPOK). Proces najczęściej prowadzi się w kotle z rusztem mechanicznym oraz skojarzoną produkcją energii elektrycznej i ciepła. Spalanie SRF regulowane jest prawnie przez Rozporządzenie Ministra Środowiska z 4 listopada 2014 r.